When the Impossible Happens (S. Grof)

Ik ben op dit ogenblik aan het lezen in Stanislav Grofs boek "When the Impossible Happens – Adventures in Non-Ordinary Reality" (2006). Een passage die ik nogal treffend vond was deze op p.283 (vertaling ervan onderaan):

"Experiences of psychiatric patients labeled as psychotic often involve visions of deities and demonic presences and visits to mythological realms, such as heavens, paradises and hells. The explanation of mainstream psychiatrists for such experiences is that they are products of these patients' brains afflicted by a pathological process of unknown origin, one which would be identified and fully understood sometime in the future. Although this perspective is frequently presented by the academic circles as a scientific fact that is obvious and beyond any reasonable doubt, it is actually a highly implausible proposition. More than anything else, this view reflects the basic metaphysical assumption of monistic materialism about the priority of matter over consciousness that dominates scientific thinking in the industrial civilization. In reality, it is inconceivable that a pathological process could generate the rich panoply of aesthetically exquisite images and philosophically fascinating ideas that characterize the experiences of these patients."

Ervaringen van psychiatrische patiënten die bestempeld worden als psychotisch, gaan vaak gepaard met visioenen van goden en demonische wezens en het bezoek aan mythologische werelden, zoals paradijzen, hemelse en helse rijken. De verklaring van de reguliere psychiaters voor dergelijke ervaringen is dat ze het product zijn van de hersenen van deze patiënten, die aangetast zijn door een pathologisch proces van onbekende oorsprong, een proces dat in de toekomst zou worden geïdentificeerd en volledig begrepen. Hoewel dit perspectief door de academische kringen vaak als een duidelijk wetenschappelijk feit wordt aanzien waarover geen twijfel kan bestaan, is dit eigenlijk een zeer ongeloofwaardige stelling. Deze opvatting weerspiegelt vooral de fundamentele metafysische aanname van het monistische materialisme over de prioriteit van materie over bewustzijn, dat het wetenschappelijk denken in de industriële maatschappij domineert. In werkelijkheid is het ondenkbaar dat een pathologisch proces dit rijke arsenaal van esthetisch verfijnde beelden en filosofisch fascinerende ideeën zou kunnen genereren, die de ervaringen van deze patiënten kenmerken.