Mijn verhaal

Waar zal ik beginnen? Bij mijn eerste psychose.

In 1996 kreeg ik mijn eerste psychose. De 'trigger' was te hard werken. Ik combineerde toen tijdelijk twee voltijdse banen in het onderwijs. Ik weet het: dat is letterlijk gekkenwerk, maar ik was jong (24) en dacht dat ik dat wel enkele weken zou aankunnen. Na die periode zou ik een vaste baan kunnen krijgen op die hele fijne school. Het is helemaal anders gelopen.

Die eerste psychose was zeer beangstigend. Ik wist niet wat me overkwam, en mijn omgeving reageerde ook zeer angstig, wat mijn angst, frustratie en boosheid versterkte. De behandeling in de psychiatrie hielp uiteraard ook niet. Het was een zeer traumatische ervaring.

Het meest traumatische was dat ze me een keer hebben vastgebonden op bed en me heel de nacht niet zijn komen opzoeken, terwijl ik schreeuwde omdat ik dringend moest plassen. Dat was vreselijk: ik had de keuze: de pijn van het ophouden, of mezelf bevuilen... Pas om 10 uur s ochtends kwam er een verpleger kijken, terwijl ze me zeker hebben horen roepen heel de nacht. Onmenselijk, middeleeuwse toestanden.

Nadien herinner ik me dat ik lange tijd nodig heb gehad om te herstellen. Ik was depressief, gevoelloos, wist niets meer te vertellen, terwijl ik altijd zeer spraakzaam was geweest. Ik denk dat het een jaartje heeft geduurd. Dan ben ik opnieuw aan het werk gegaan, maar niet meer in het onderwijs, want dat associeerde ik teveel met ziek worden.

Ik had het geluk een psychiater te hebben die geloofde in de afbouw van medicatie, dus ben ik redelijk snel na de psychose gestopt met medicatie (ik weet niet meer welke medicijnen ik toen nam: Risperdal?). Nadien ben ik tien jaar goed geweest, zonder medicatie.

In 2006 ben ik bevallen van mijn dochter en drie maanden later: weer een psychose. Weer traumatische ervaringen in het psychiatrisch ziekenhuis: isolatie, injectie, ... Maar ook heel mooie ervaringen en visioenen, en ook beangstigende. Ik zag het einde van de wereld en dacht dat het letterlijk 5 voor 12 was en dat ik de wereld kon redden. Gelukkig daagde Einstein op en zei me dat alles relatief was :-).

Weer een periode van herstel nodig gehad, dit maal langer: anderhalf jaar. In overleg weer mijn medicatie afgebouwd tot nul. Terug (ander) werk gevonden halftijds, maar na enkele weken weer psychotisch geworden, in het najaar van 2008. Het leek inhoudelijk een herhaling van de psychose van 2008. Het mooiste en meest bijzondere aan deze laatste twee psychosen was het gevoel van alwetendheid: ik begreep ineens het mysterie van het leven en het universum en het leek me ook ongelooflijk eenvoudig en logisch. Jammer genoeg kon ik deze 'kennis' niet bewaren in mijn normale bewustzijnstoestand.

Ik nam tot anderhalf jaar geleden Zyprexa en Effexor geloof ik. De Zyprexa maakte me zeer moe en gevoelloos. Dan zijn we overgeschakeld op Abilify 10 mg en werd de Effexor gestopt omdat men vreesde dat het antidepressivum me manisch zou kunnen maken.

De Abilify was beter voor me dan de Zyprexa, maar nog verre van ideaal. Mijn creativiteit was volledig weg en ik voelde me lusteloos en depri. Maar mijn psychiater vond het niet slecht dat ik weer gevoelens had, zelfs al waren het onaangename: ik kon nergens van genieten, had nergens zin in, en had ook last van angsten. De angsten heb ik al enkele maanden niet meer, maar het depri gevoel bleef, dus heb ik uiteindelijk aangedrongen op het krijgen van een antidepressivum. Ik neem sinds begin februari 10 mg Sipralexa en ik moet zeggen dat ik me enkele weken later kiplekker begon te voelen.

Begin vorig jaar werd mijn Abilify verhoogd omdat ik twee micropsychotische opstootjes had. Dat waren heel bijzondere ervaringen die slechts enkele minuten hebben geduurd en waarbij ik weer de alwetendheid ervaarde van tijdens mijn psychose. Het ging vanzelf over, maar mijn psychiater vond dat ik voor de zekerheid maar best mijn dosis zou verhogen naar 15 mg.

Ondertussen zit ik alweer op 10 mg. De bedoeling is uiteraard de medicatie mettertijd helemaal af te bouwen maar ik voel intuïtief aan dat het hiervoor nog te vroeg is. Ik denk dat ik nog meer therapie nodig heb.

Nu zie ik tweewekelijks mijn psychiater die me exploratieve therapie geeft en gelooft in de uiteindelijke afbouw van de medicatie. En daarnaast ga ik elke maandagnamiddag naar een groepstherapie van anderhalf uur. Ik overweeg om nog een andere therapie erbij te doen maar heb nog niet de geschikte therapeut gevonden. Het liefst zou ik een transpersoonlijke therapeut vinden, maar dat bestaat hier niet heb ik de indruk. Zo, dat is zo een beetje mijn verhaal.

Heb je gelijkaardige ervaringen? Wil je je verhaal kwijt? Stuur dan een mailtje naar tchupke (at) live (dot) be .
Als je wil, publiceer ik je verhaal op deze blog. Groetjes, Tchupke