Begin 2010 had ik met enkele weken interval twee gelijkaardige ervaringen. Ik noem ze “micropsychoses”, maar ik weet niet of dit wel de juiste term hiervoor is. Telkens was de uitlokkende factor een gesprek dat ik had met iemand die zelf een psychose had ervaren (twee verschillende personen) Ze spraken op dat moment beide over de inhoud van hun psychose. De ene vertelde iets over taalverwarring als fundamenteel aspect van psychose, de andere over de overtuiging die je in een psychose hebt dat je zelf moet sterven om de wereld te kunnen redden. Meteen daarna had ik een A-HA moment, een moment waarin ik ALLES weer helemaal snapte, net zoals tijdens mijn psychoses toen ik het gevoel had alwetend te zijn. Een machtig gevoel. Je voelt je echt “high” op dat moment. Ik schreef net over het ‘gevoel’ alwetend te zijn, maar eigenlijk is het geen gevoel of gedachte, het is op dat moment gewoon een feit. Die kennis is zo logisch en simpel, net zoals je weet dat 1+1 gelijk is aan twee.
De eerste “micropsychose” duurde slechts enkele seconden, de tweede keer een paar minuten. Daarna vervaagde de ‘kennis’ net zoals een droom die je vergeet. Vervolgens voelde ik me enkele uren echt heel goed. Deze ervaringen hadden geen negatieve gevolgen voor mij op het vlak van stemming of functioneren. Enige minpunt was dat mijn psychiater vond dat we de dosis van Abilify best wat zouden verhogen van 10 naar 15 mg. Ik stemde daarin toe omdat ik heel veel vertrouwen heb in haar en omdat ik ergens toch wel bang was om volledig psychotisch te worden.
Interessant aan de tweede "micropsychose" was dat die plaatsvond tijdens een therapeutische groepssessie. Ik zag het effect van mijn woorden meteen op de twee aanwezige therapeuten. Ik voelde dat ze heel bezorgd waren. Er straalde iets van angst van hen af. Het gooide me meteen weer in de ervaringen van tijdens mijn psychose, waar de meeste mensen uit je omgeving met angst en onbegrip naar je kijken en luisteren. Ik snapte ook weer beter waar de paranoia vandaan komt op zulke momenten: het lijkt dan “ik” tegen “hen”. Mijn werkelijkheid versus die van jou. De medepatiënte die verteld had over haar psychose was de enige die echt zag en begreep wat er op dat moment aan het gebeuren was. Ik vraag me af of mensen die zelf geen psychose hebben ervaren kunnen begrijpen wat die ervaring inhoudt…
Hoi Tchupke,
BeantwoordenVerwijderenMicro-psychoses zijn bekend in de psychiatrie. Ze heten ook wel 'blibs'Mijn psychiater heeft ze gediagnosticeerd bij mij. Ik heb er bijna 3 jaar last van. Zo geleidelijk als deze micro-psychoses kwamen, zo geleidelijk lijken ze nu bij mij te verdwijnen. Tijdens een micro-psychose verlies ik gedeeltelijk de realiteit. De dingen die ik zie zijn vervormd. Je zou het vervreemding kunnen noemen. Ik ben daarbij erg angstig en paniekerig. Ik verstijf letterlijk van de spanning. Ik heb ook 'normale' psychoses gehad waarin ik me oppermachtig voel maar micro-psychoses zijn door hun angstige gewaarwording voor mij erger dan een normale psychose. Ik heb echter het vertrouwen dat ik van de micro-psychoses af kom.
ik ben zelf ook gediagnosticeerd met micro psychoses. deze ervaringen waren niet perse beangstigend, op het feit van half dromen en half in de realiteit zijn na, lucide dromen van dromen in een droom waarvan ik niet eens perse weet of het iets te maken had met de micro psychoses. Ik zag een meisje in mijn spiegelbeeld, wat ik niet was, die zich ook nog een keer in de zoveel tijd verplaatste van de ene naar de andere kant van de kamer, heb er ook genoeg paniekaanvallen mee gehad als er een schaduw / persoon op een plek stond waar geen schaduw / persoon had moeten zijn. Eindstand heb ik er nooit meer last van gehad, is ongeveer nu al 2 jaar geleden!
BeantwoordenVerwijderen