Already disturbed

Jennifers verhaal: een psychose doormaken op een natuurlijke manier

Jennifer uit Florida vertelt in dit filmpje* hoe ze op een natuurlijke manier (zonder medicatie) door het proces van psychose is gegaan. Belangrijk is dat je tijdens deze crisis goed omringd bent door mensen die je bijstaan en steunen, die je een veilige plek bieden en je niet beoordelen. Ze vergelijkt deze ervaring met hoe ze behandeld werd bij psychiatrische opname, waar de psychose op brutale wijze wordt onderdrukt: er is geen menselijke warmte; aanrakingen zijn er verboden, tenzij het is om vastgebonden te worden.

* de geluidskwaliteit is de eerste seconden niet goed, maar nadien wordt die beter.

Het einde van de psychotherapie (Paul Verhaeghe)

Ik heb zonet het boek “Het einde van de psychotherapie” van Paul Verhaeghe gelezen. Ik heb niet alles evengoed begrepen: Je moet voor sommige hoofdstukken toch wel een serieuze basiskennis psychologie hebben, maar ik focus hier op kritiek die hij levert op de hedendaagse psychiatrie, de farmaceutische industrie en de maatschappij in zijn geheel. Ik heb hiervoor geput uit boekrecensies van vpro.nl, dewereldmorgen.be en atheneum.nl. Onderaan deze pagina vind je fragmenten en ideeën uit het boek. Ondanks de voor een leek af en toe te psychologisch-technische onderdelen, is het boek zeker een aanrader.

Stabiliteit, identiteit en zingeving

Verhaeghe probeert een antwoord te vinden op de vraag waarom klassieke therapievormen steeds minder werken. Verhaeghe legt de link tussen politiek, economie en de mens als individu. Het ‘nieuwe kapitalisme’, stelt hij, met haar roekeloze arbeidsritme en marktgerichte logica, tast stabiele sociale relaties aan.

De westerse wereld kampt met een depressie-epidemie. Volgens Verhaeghe is deze epidemie het resultaat is van het verdwijnen van identiteit. Een vorige generatie weekte zich los van iedere soort van autoritaire inmenging met als resultaat leeglopende kerken, gebroken gezinnen en carrièremakers die zelden langer dan een paar jaar voor hetzelfde bedrijf blijven werken. Depressie volgt wanneer door gebrek aan identiteit een mens zich ook niet meer zeker weet van het doel in het leven en op den duur ieder sociaal en ethisch richtingsgevoel verliest.

DSM en de farmalobby

Tegenwoordig gaat men ervan uit dat alle psychische problemen ziektes zijn, of gevolgen van erfelijke afwijkingen of slecht functionerende neuronen, die met medicijnen te bestrijden zijn.

Een aanzienlijk deel van het betoog van Verhaeghe richt zich tegen de huidige tendens van medicalisering en standaardisering van de geestelijke gezondheidszorg. Hij duidt die in hoofdzaak als tegenreactie op de antipsychiatrie van de jaren '70, toen de oorzaak voor psychische problemen exclusief werd gezocht bij de ('repressieve!') opvoeding en omstandigheden, en als een gevolg van physics envie, de behoefte om de geesteswetenschappen eenzelfde wetenschappelijke 'hardheid' te verlenen als de exacte wetenschappen.

De patiënt wordt in de huidige praktijk maar al te vaak gescand op de 'stoornissen' zoals beschreven in wat Verhaeghe de Bijbel - 'je gelooft erin of niet maar eraan ontsnappen is onmogelijk' - van de hedendaagse psychiatrie noemt: DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders). Dit diagnostisch handboek dat niet, zoals men zou verwachten, samengesteld werd door onafhankelijke wetenschappers maar eerder een allegaartje van meningen is. De samensteller is de Amerikaanse Psychiatrische Associatie, een belangenvereniging die ooit zelfs met een stemming besloot of homoseksualiteit al dan niet een categorie moest worden. De DSM methode valt dus moeilijk wetenschappelijk te noemen, en blijkt in de praktijk al helemaal niet bij te dragen aan een structurele oplossing. Erger nog, aan elke prefabdiagnose hangt ondertussen een verplichte dosis medicatie vast.

Over dit laatste is Verhaeghe duidelijk. Niet alleen beschrijft hij uitvoerig hoe overschat het therapeutische effect van veel medicijnen is. Hij wijst eveneens op de ongezonde greep van de farmalobby op het wetenschappelijk onderzoek naar die producten.

Verhaeghes voorstel om terug te keren naar een psychologische methode biedt een geruststelling. Hoewel de oplossing niet meer in een pilletje te vinden is, legt het de nadruk op een menselijker manier van omgaan met psychologische problemen. Niet langer regeren de zogenaamde allesbepalende genen en het wordt weer mogelijk jezelf te veranderen

Losse ideeën en fragmenten uit het boek

De tegenreactie op de antipsychiatrie heeft een stigmatiserende wijze van diagnosticeren opgeleverd in combinatie met een nooit geziene toename in het slikken van pillen.

Een paradoxale vaststelling: de eerste generaties die nooit honger, laat staan oorlog gekend hebben en een ongekend welvaartsniveau genieten, zijn ook die met de meeste depressies en het hoogste zelfmoordcijfer. De intieme noden van de mens worden niet beantwoord door een overvloedsmaatschappij.

Het zogenaamde ‘moderne management” is vandaag gericht op kortetermijnwinsten, net zoals politici alleen nog maar denken in termijnen van één kabinetsperiode. Nog even en “continuïteit” en “stabiliteit” worden vieze woorden. Iedereen moet blijven ‘groeien’, ‘flexibiliteit’ is een verplichting, en burn-out het gevolg.

De combinatie van een hang naar kortetermijnwinsten met het dalende belang van kennis en ervaring doet verdwijnen wat groepen samenhoudt: loyaliteit en solidariteit.

Hoe minder identiteit iemand heeft, hoe groter de behoefte is aan een rigoureuze groep, met als gevolg dat elke vorm van fundamentalisme aantrekkelijk wordt.

Wie nog durft beweren dat psychoses, gedragstoornissen, depressie, enz. met de omgeving te maken hebben, wordt in het beste geval meewarig bekeken, in het andere geval beschuldigd van ethisch incorrect optreden.

Veel zogenaamde depressies zijn geen klinische depressies, de diagnose wordt te snel gegeven, wat dan lijdt tot overdiagnose.

Tot op heden is er nog niets bewezen, zijn er nog geen genen voor psychische ziektebeelden ontdekt en wordt de kans daarop hoe langer hoe kleiner geacht.

Alle antipsychotische middelen – ook de nieuwe, zogenaamde ‘atypische’ – vertonen ingrijpende en bovendien bij langdurig gebruik ongeneeslijke bijverschijnselen.

Op grond van het huidige discours is er een zeer grote overdiagnose van wat ondertussen ‘disorders’ heet in combinatie met een heel enge medische en dus verkeerde visie op ethiologie en behandeling. En daar heeft de farmaceutische industrie zéér sterk toe bijgedragen.

De nieuwe tendens wordt voortdurend versterkt door de reusachtige promotiecampagnes van de psychofarmacaproducenten, de zogenaamde ‘Big Pharma”-groep. Hun constant herhaalde boodschap is even simpel als logisch: psychische stoornissen hebben alles te maken met een verstoorde werking van het zenuwstelsel en daar hebben we medicijnen voor. U ben dus ‘echt’ ziek, en niet zomaar ‘psychisch’ (lees: ingebeeld). Bovendien hoeft u zelf niets te doen, een pilletje volstaat. De publieke opinie gaat er daarbij van uit dat deze medicijnen ontwikkeld zijn op grond van onze kennis van de neurobiologische mechanismen bij depressie of schizofrenie en dat die pilletjes zeer efficiënt werken, zij het met een beperkt aantal vervelende nevenwerkingen.

De realiteit is volledig anders. Psychofarmacologische effecten van bepaalde medicijnen zijn bijna altijd toevallige ontdekkingen, gedaan in het kader van andere toepassingen. Hun specifieke werking bij een bepaalde ‘disorder’ is nauwelijks bekend, en vormt bovendien vaak de basis voor omgekeerde redeneringen (genre ‘hoofdpijn is het gevolg van een tekort aan aspirine in de hersenen’) De positieve effecten worden zwaar overschat, de neveneffecten zwaar onderschat. Altijd krijgen de duurste medicijnen de meeste promotie. Heel wat zogenaamd wetenschappelijk onderzoek dat effectiviteit en werkingsmechanismen aantoont, is gecamoufleerd promotiemateriaal van de producent.

De overschatting van de positieve effecten van bv antidepressiva heeft hoofdzakelijk te maken met de onderschatting van het placebo-effect.

Onafhankelijk onderzoek toont aan dat de therapeutische werkzaamheid bij de nieuwe , zogenaamde atypische antipsychotica vrij laag is, dat er nauwelijks verschillen zijn vergeleken met de oude antipsychotica, behalve dat de prijs van de nieuwe veel hoger ligt.

Negatieve onderzoeksuitslagen worden achtergehouden, de zorgvuldig uitgeselecteerde positieve resultaten krijgen des te meer promotie via allerlei ‘wetenschappelijke’ artikelen die hun overtuigingskracht putten uit zowel de namen van de auteurs als uit de reputatie van de tijdschriften. Waarbij de goegemeente niet beseft dat het leeuwendeel van deze studies uitgevoerd wordt onder supervisie van de farmawereld zelf, dat de zogenaamde auteurs meestal niet veel meer hebben gedaan dan het uitlenen van hun naam, dat ze nagenoeg steeds op de loonlijst van deze bedrijven staan voor zéér substantiële bedragen, dat negatieve onderzoeksresultaten systematisch in de lade blijven liggen, en dat tijdschriften die echt onafhankelijk willen functioneren nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden.

Uit onderzoek blijkt telkens opnieuw dat binnen elke psychotherapievorm de therapeutische verhouding de meest werkzame factor is. De DSM gaat daaraan volledig voorbij. Bij deze aanpak ligt alle nadruk op de objectiverende blik en moet de patiënt gecatalogeerd worden binnen een aantal vooraf gedefinieerde criteria, die letterlijk aan- of afgevinkt kunnen worden.

Binnen de (DSM) redeneertrant gaat er geen aandacht meer naar de etiologie en verdwijnt op die manier een van de belangrijkste ontdekkingen van de klassieke psychiatrie, namelijk het evolutieve of dynamische aspect van psychische moeilijkheden, samen met het belang van de omgeving.

DSM-diagnoses dienen niet voor behandeling, stellen wetenschappelijk weinig tot niets voor, maar kunnen iemand wel levenslang achtervolgen.

Een combinatie van de verdwijning van een ruimere etiologische visie, een beperking van de stoornis tot het individu en een toenemende farmacologisering gaat lijnrecht in tegen de bevindingen van de Wereld Gezondheidsorganisatie: dat in elke culturele, gender- en leeftijdscategorie de allerbelangrijkste risicofactor voor mentale gezondheid neerkomt op sociale ontwrichting, en dat de belangrijkste risicofactor voor zelfdoding sociale isolatie is.

De therapeutische verhouding en de mate waarin een patiënt actief kan deelnemen aan een behandeling zijn zeer bepalend voor een positief resultaat.

Een behandeling waarin men gelooft levert betere resultaten op dan een behandeling waarin men niet gelooft.

In de VS wordt het niet voorschrijven van medicijnen aan psychotische patiënten tot ‘malpractice’ gerekend, met kans op gerechtelijke vervolging. Onderzoek naar eventuele psychologische factoren in de ontstaansgeschiedenis van psychosen gebeurt nauwelijks nog. De zeldzame onderzoeken die het stabiliserende effect van psychotherapie bij psychose aantonen, krijgen weinig aandacht.

De intolerantie ten opzichte van het verschil neemt hand over hand toe, vaak vermomd onder termen als emancipatie, integratie, aanpassing en mondialisering. We hebben dringend, heel dringend een herwaardering nodig van het verschil.

Heel wat mensen komen tegenwoordig op consultatie met een zinverleningsproblematiek waarvoor de klassieke therapie niet geschikt is.

Open Dialogue in Finland (2)

Schrijver en filmmaker Daniel Mackler besprak zijn indrukken over het Finse Open Dialoog-model, een alternatieve benadering voor de behandeling van psychose, waarover hij een documentaire maakte. Ik vertaalde hieronder enkele fragmenten. De volledige tekst vind je hier.

Wat me sterk opviel tijdens gesprekken die ik had met patiënten van het Open Dialoog-model in West Lapland is dat niemand van hen bitter of ongelukkig was over de psychiatrische behandeling die ze kregen. De termen “psychiatrie” en “behandeling” hadden voor hen geen negatieve connotatie. Dat vond ik vreemd, omdat ik beide termen en vooral “psychiatrie” als inherent negatief beschouw. En dat heeft alles te maken met mijn eigen ervaringen met beide, zowel persoonlijk als professioneel.

Wat ik hoorde van de Finse mensen die hulp zochten was dat ze vonden dat het Open Dialoog-systeem rechtvaardig en eerlijk was. Ze herhaalden ook meermaals dat het “normaal” aanvoelde voor hen. Interessant genoeg bleek dat de meesten onder hen er geen flauw idee van hadden dat de psychiatrie meestal gehaat en gewantrouwd wordt op vele plaatsen in de wereld en zelfs in delen van hun land. Toen ik hen dat vertelde waren ze oprecht verbaasd, omdat dat niet overeenstemde met hun ervaringen. Dit was de aanleiding voor hen om te vertellen over de dingen die ze fijn vonden aan hun systeem. En ze vonden vele dingen fijn:

Ze hielden van de openheid en eerlijkheid van de therapeuten. Boven alles apprecieerden ze dat hun eigen stem gehoord en gewaardeerd werd. Ze vonden het fijn dat ze belangrijke inspraak hadden over of ze er al dan niet bij gebaat zouden zijn met psychiatrische medicijnen. Ze waardeerden het feit dat er hen alternatieven voor medicatie werden aangereikt. Ze vonden het fijn dat, wanneer ze in crisis waren, ze familie en vrienden en belangrijke andere mensen uit hun leven konden uitnodigen op therapievergaderingen, als ze dat wensten. Ze apprecieerden het feit dat ze konden luisteren naar wat therapeuten tegen elkaar te zeggen hadden over hen. Ze vertelden me dat ze vonden dat ze het recht hadden te horen wat de therapeuten dachten! En lijkt dat niet meer dan logisch?

Wat ze ook goed vonden, was dat hun therapeuten onmiddellijk beschikbaar waren tijdens hun crises en hen niet maanden op een bureaucratische wachtlijsten zetten. Ook dat de therapeuten hen de keuze lieten of ze thuis bezocht zouden worden of dat ze zelf naar het ziekenhuis kwamen. Dat hospitalisatie enkel gebruikt werd als de veiligheid in het gedrang was en dat het nooit lang duurde. Wat ze ook fijn vonden was dat bezoekers zoals ik zo geïnteresseerd waren in wat er gebeurde met Open Dialoog – en ook geïnteresseerd waren in hun leven. Velen onder hen wilden graag weten wat ik zelf dacht over hun leven, hun situatie en over hun therapie. En omdat het Open Dialoog was, en omdat ik me veilig voelde, gaf ik hen mijn mening. En ze waardeerden dat. En het voelde zelfs therapeutisch aan – en dat deed me goed.

Eén Finse jongeman die, samen met zijn familie, hulp zocht tijdens een emotionele crisis, vertelde me iets interessants toen ik hem vroeg wat hij vond van hun Open Dialoog psychiatrisch systeem. Hij antwoorde: “Wel, het is een beetje zoals de waterdistributie van de stad – ze doen hun werk goed. Wanneer je de kraan opendraait in de keuken weet je dat er goed en zuiver water uit komt en dat je het kunt drinken of ermee kunt koken. Je hebt er vertrouwen in dat het goed functioneert en dat je niet ziek zult worden van het water. Hetzelfde geldt voor psychiatrie hier – we vertrouwen hen. Wanneer we in de problemen zitten, gaan we naar hen toe. Ze zijn betrouwbaar, ze zijn begaan met ons en ze doen hun werk goed. Ze helpen ons. Ze maken ons leven beter. Dat is gewoon normaal. Maar eigenlijk denken we er niet echt veel over na. Het is zoals de waterdistributie – we verwachten dat het werkt en dat doet het ook.”

Open Dialogue in Finland (1)

Op de website Beyond Meds vond ik een artikel over het Finse Open Dialogue-model, een alternatieve benadering voor de behandeling van psychose. Deze benadering is gericht op ondersteuning van het individuele netwerk van familie en vrienden, met respect voor de beslissingen van het individu.

Open Dialoog (OD) heeft extreem positieve behandelingsresultaten bereikt: het vermijden van hospitalisatie, het verlagen van medicijnengebruik en minder herval. Deze aanpak slaagt er wonderwel in mensen door de psychotische crisis heen te helpen.

De resultaten na enkele jaren zijn zeer positief: de OD-patiënten werden minder vaak gehospitaliseerd en slechts 3 % hadden neuroleptica nodig, in de controlegroep waren dat er 100%. 82 % had geen of slechts milde niet-zichtbare psychotische symptomen in vergelijking met 50 % in de controlegroep. Herval deed zich voor in 24 % van de OD-gevallen in vergelijking met 71 % in de controlegroep. 83% van de patiënten waren teruggekeerd naar hun job of studie of waren werkzoekend, dus kregen geen ziekte-uitkering van de overheid. Open dialoog krijgt steeds meer steun in de VS, vooral sinds Robert Whitaker, in zijn boek “Anatomy of an Epidemic”, Open Dialoog aanprees als een effectief alternatief voor de slechte behandelingsresultaten in verband gebracht met overmatig gebruik van medicijnen.

De OD-methode gaat ervan uit dat er betekenis in 'psychose' is en nodigt de persoon die deze ervaring heeft uit om op gelijkwaardige basis deel te nemen aan het planningsproces van zijn/haar behandeling. Open Dialoog ziet psychose als een gebeuren tussen mensen, niet binnen een persoon. Dit standpunt kan een startpunt zijn om geestelijke gezondheidszorg opnieuw uit te vinden, waarbij de aandacht voor het verbeteren van de sociale relaties rondom de persoon in crisis als sleutel tot herstel geldt.

OD stapt af van de klassieke benaderingswijze: de farmaceutische interventie. In plaats daarvan wordt een dialoog met de patiënt opgestart, directe hulp aangeboden en wordt een behandelingsvergadering georganiseerd binnen de vierentwintig uur van het eerste contact.

De bedoeling van de behandelingsvergadering is een dialoog aan te gaan, waarbij de patiënt een stem krijgt zodat hij/zij zich minder geïsoleerd voelt. Deze benadering benadrukt het belang van het vinden van een gemeenschappelijke taal voor de psychotische ervaring,; een ervaring die voordien niet communiceerbaar was en het creëren van een gedeeld begrip van de crisis binnen een netwerk. Het effect van dit taalgebruik is het ontstaan van transparantie in de psychiatrische zorg, de ‘openheid’ van Open Dialoog. Er zijn geen afzonderlijke stafvergaderingen om het ‘geval’ te bespreken, dus alles wat de patiënt betreft, zoals eventuele medicatie, hospitalisering en psychotherapeutische opties moeten besproken worden in de vergadering in aanwezigheid van iedereen van het netwerk…

OD vermijdt o.m. het volgende: diagnostische procedures, medicatie, controle, de taal van de pathologie en het bespreken van de patiënt in zijn/haar afwezigheid.


Schrijver en filmmaker Daniel Mackler besprak zijn indrukken over het Finse Open Dialoog-model, waarover hij een documentaire maakte. Volledige tekst vind je hier. In een volgende blogpost lees je daarover meer.

Soteria in het Verenigd Koninkrijk

Ik bracht vandaag een bezoekje aan de website van het Soteria Netwerk in het Verenigd Koninkrijk. Soteria is een niet medisch model voor de omgang met mensen in een acute psychotische crisis: op weg naar een menselijker psychiatrie met meer aandacht voor de helende kracht van psychosen.

Onderstaande informatie vond ik op hun homepage :

“Het Soteria Netwerk in het Verenigd Koninkrijk wil de ontwikkeling bevorderen van bij voorkeur medicatievrije therapeutische omgevingen voor mensen die een ‘psychose’ of extreme toestand ervaren. Het netwerk maakt deel uit van een internationale beweging van gebruikers, overlevenden, activisten, formele en informele hulpverleners, die opkomt voor een menselijkere geestelijke gezondheidszorg zonder dwangbehandeling.

Van mensen die stemmen horen, visioenen hebben en de werkelijkheid anders ervaren dan hun omgeving – en overweldigd worden door hun ervaringen – wordt vaak gezegd dat ze een ‘psychose’ doormaken. Wij geloven dat mensen kunnen herstellen van moeilijkheden die onder de noemer ‘psychose’ vallen. Dit herstel kan gebeuren met, zonder of soms ondanks psychiatrisch ingrijpen.

De klassieke psychiatrie heeft de neiging om ‘psychose’ te beschouwen als een onderdeel van een ernstige psychische ziekte zoals ‘schizofrenie’, ‘bipolaire stoornis’ of ‘psychotische depressie’. We erkennen dat een “psychose” uitermate stresserend en lastig kan zijn voor de persoon die het doormaakt en zijn omgeving. Maar we zien de ‘psychose’ niet per se als een bio-medische aandoening die bepaalde medische interventies vereist. We zien het eerder als een acute persoonlijke crisis, gekenmerkt door een reeks buitengewone ervaringen, die het gevolg kunnen zijn van een aantal factoren, zoals trauma's, of factoren van psychologische, neurofysiologische, existentiële, spirituele, sociale en ecologische aard. En daarnaast zijn we fundamenteel van mening dat de ervaring betekenis heeft.

Net als vele andere organisaties in Europa en Amerika, putten we inspiratie uit de praktijken van Soteria House en het werk van Loren Mosher en zijn collega's. We blijven zoeken naar mogelijkheden om dit werk te ontwikkelen en te verrijken, terwijl we vasthouden aan de meer algemene beginselen van Soteria.”

Op dit ogenblik is er nog geen Soteria-huis operationeel in het VK, maar ze werken aan de opening van twee huizen, één in Brighton en één in Bradford.

Spirituele crisis

Bij het googelen naar “psychose” en “spiritualiteit” kom ik onder meer terecht op de website transpersoonlijk.nl en het artikel “Spirituele Crisis” uit het tijdschrift “Spiegelbeeld” van juli 2011. Het artikel is geschreven door psycholoog en transpersoonlijk therapeut Kees Aaldijk. Hieronder vind je enkele fragmenten uit het artikel. De volledige tekst vind je hier.

Wat de één beschouwt als een spirituele ervaring zal de ander misschien omschrijven als een psychiatrische aandoening. Spirituele ervaringen en psychiatrische aandoeningen lopen vloeiend in elkaar over. Maar hoe voorkom je dat je vanuit de spiritualiteit in de psychiatrie terecht komt? De psychiatrie zal spirituele fenomenen veelal omschrijven als een ontregeling van de hersenen die eventueel kunnen leiden tot een psychose. Vanuit en transpersoonlijke benadering gaat het vooral om een verstoorde balans op een energetisch niveau. Voor de betrokkene is het een worsteling met de hogere niveaus van zijn bewustzijn en misschien wel de meest ingrijpende ervaring uit zijn leven.

Verschillende lichamen
Iedereen is vertrouwd met zijn fysieke lichaam maar eigenlijk bestaat dit uit twee delen: Naast ons tastbare lichaam dat we in de spiegel zien hebben we ook nog een etherisch lichaam. Dit is een energielichaam dat ons lijf doordringt en omhult en dat ons een gevoel van vitaliteit geeft. Dit etherische lichaam vormt samen met twee andere subtiele lichamen, namelijk het emotionele lichaam en het mentale lichaam, onze aura.
Met ons fysieke lichaam functioneren we in de fysieke wereld.
Met het emotionele lichaam functioneren we op het emotionele niveau van de werkelijkheid: De emotionele wereld.
Met het mentale lichaam functioneren we op het mentale niveau van de werkelijkheid: De mentale wereld.
We hebben een aantal lichamen maar we zijn niet die lichamen. We zijn de getuige van dat alles. We kunnen als het ware vanaf een afstandje naar onze lichamen kijken.

De getuige, die bewustzijnskern, is ons eigenlijke 'ik'. Dat is de 'ik' van waaruit we onze aandacht kunnen richten. Dit 'ik' is gevat in weer een ander subtiel lichaam, het causale lichaam, ofwel onze ziel.

Teveel van het goede
Als we gedurende langere tijd onze aandacht intensief op de ziel gericht houden, komt er een energiestroom op gang vanuit het hogere niveau van bewustzijn in de richting van onze lichamen. Die energie kan ons inspireren maar in sommige gevallen kan ze zo krachtig worden dat het fysieke lichaam, het emotionele lichaam en het mentale lichaam overbelast raken en moeite krijgen om al die energie te verwerken. Als gevolg daarvan kunnen er allerlei klachten ontstaan: lichamelijke problemen zoals hoofdpijn en slapeloosheid, emotionele problemen zoals angsten en depressies en mentale problemen zoals verwarring.

In zo'n situatie weten veel mensen niet goed wat te doen. De wijsheid die ze vanuit de ziel ontvangen kunnen ze dan niet meer op de juiste manier interpreteren. Spirituele inzichten worden daardoor chaotische ervaringen met een spiritueel tintje. Door de stortvloed van zielsenergie kan ook het etherische lichaam ontregeld raken. Haar beschermende functie gaat dan verloren met als gevolg dat het bewustzijn toegang krijgt tot de emotionele en de mentale werelden, die dan vaak zichtbaar worden Mensen krijgen dan wanen of hallucinaties of ze gaan stemmen horen en op deze manier kunnen zich tenslotte allerlei psychiatrische klachten ontwikkelen.

Dan is er sprake van een spirituele crisis. De betrokkene heeft zoveel zielsenergie geactiveerd dat zijn systeem overbelast is geraakt. Hij ervaart een heel andere werkelijkheid met volkomen nieuwe inzichten en tegelijkertijd is er totale verwarring waardoor al die inzichten vervormd raken. En of dat alles nog niet genoeg is ervaart hij daardoorheen ook nog allerlei beelden uit de emotionele wereld, die hij vaak -volstrekt ten onrechte- aanziet voor beelden van het zielsniveau. Zolang de verschijnselen die optreden afkomstig zijn uit de hoger emotionele gebieden kan de ervaring euforisch zijn. Dat verandert echter als er, ten gevolge van al die verwarring, beelden verschijnen uit de laagste niveaus van de emotionele wereld. Dan ontstaan er beangstigende en afschrikwekkende ervaringen die een psychose compleet kunnen maken.

Wat te doen?
Dat is natuurlijk afhankelijk van de ernst van de situatie. In eerste instantie moet er orde worden geschapen in de chaos. Je moet weer met beide benen op de grond komen te staan. Allerlei grondingsoefeningen zijn daar heel nuttig voor (werken in de aarde, massage, sport, zwemmen).

Mediteren is voorlopig ongewenst. Soms kan het noodzakelijk zijn om antipsychotica te gebruiken om door deze crisis heen te komen. Op de langere termijn moet vooral gewerkt worden aan het herstellen van het gevoel van stabiliteit en autonomie. Daarvoor is het belangrijk dat je je realiseert dat alle energieën van de (subtiele) lichamen met elkaar in balans moeten zijn. Je fysieke, je emotionele en je mentale lichaam moeten zo optimaal mogelijk functioneren zodat de krachtige zielsenergie op de juiste manier verwerkt kan worden.

-Het fysieke en het etherische lichaam hebben gezond voedsel nodig, voldoende beweging, zonlicht en frisse lucht. Het is belangrijk dat het etherische lichaam herstelt want dan kan het zijn beschermende functie weer uitoefenen.
-Het mentale lichaam komt tot rust door inzicht in de situatie waardoor de paniek wordt teruggedrongen. Als je begrijpt wat er is gebeurd kun je beter meewerken met het genezingsproces en de nadelige gevolgen sneller te boven komen.
-Verder zal het emotionele lichaam gereinigd moeten worden van alle trauma's die daar liggen opgeslagen.
-Tot slot is het goed een relativerende levenshouding aan te kweken waarbij je probeert vanuit een (iets) hoger perspectief naar jezelf en je problemen te kijken. Je leert dan zin en betekenis te ontdekken in alles wat je overkomt zonder dat je jezelf in chaos verliest.

Hoewel een spirituele crisis schokkend en ingrijpend is, kan achteraf blijken dat het ook een buitengewoon leerzame en verrijkende ervaring is geweest, al was het maar dat je hebt geleerd dat je de hogere werelden niet stormenderhand kunt veroveren.

Hornstein: medische etiketten vermijden

Psychologieprofessor Gail Hornstein is van jongs af aan gefascineerd door de verhalen van mensen die psychische moeilijkheden hebben. Ze heeft de voorbije decennia meer dan zevenhonderd patiëntenverhalen, autobiografieën en getuigenissen verzameld. Op de blog Beyond Meds vond ik deze week de link naar een interview met haar in het blad The Sun. Ze heeft het in dat interview vooral over het horen van stemmen, maar bespreekt ook haar volgens mij zeer interessante visie op diagnose en onze westerse psychiatrie. Ik vat de passages samen die ik zeer treffend verwoord vond. De oorspronkelijke passages vind je onderaan deze pagina.

Hornstein vermijdt de term “psychische ziekte” te gebruiken omdat deze term volgens haar te zwaar beladen is. Ze geeft er de voorkeur aan te praten over “buitengewone ervaringen” , “extreme emoties” of “emotionele nood”. De belangrijkste reden voor het feit dat ze de medische termen liever niet gebruikt is dat de mensen die lijden het vaak niet echt nuttig vinden. Niemand ervaart “schizofrenie”, dit is enkel een technische term voor een hele reeks complexe gevoelens.

Mensen die hebben geleerd dat psychische ziekte samenhangt met hersenafwijkingen zien psychiatrische patiënten als gevaarlijk en denken dat ze waarschijnlijk niet te genezen zijn. En mensen in crisis aarzelen vaak begrijpelijkerwijze om gepaste hulp te zoeken omdat het stigma van psychische ziekte reuzengroot is. In culturen die een sociale kijk hebben op emotionele nood merk je daarentegen dat mensen makkelijker hulp gaan zoeken omdat ze niet zomaar zullen worden uitgesloten en omdat ervan uitgegaan wordt dat ze volledig kunnen herstellen.

De WHO deed een grootschalig vergelijkend onderzoek naar schizofrenie en daaruit blijkt dat de “ontwikkelde” landen het slechter doen dan de armere landen. Twee hypothesen trachten deze onverwachte resultaten te verklaren. Ten eerste wordt in ontwikkelingslanden veel minder medicatie gebruikt omdat dit onbetaalbaar is. Zonder langdurige medicatie krijg je geen chronisch zieke patiënten. Ten tweede heb je in deze landen meer kans dat je thuis verzorgd wordt en deel blijft uitmaken van de gemeenschap wat het herstel bevordert.

Hornstein heeft het verder ook nog over de mythe van het chemisch onevenwicht in de hersenen. Deze theorie werd uitgevonden door de marketingafdelingen van farmabedrijven. Sommige dokters vergelijken depressie met suikerziekte, maar bij suikerziekte kan je de hoeveelheid suiker en insuline in het bloed meten. We weten wat een evenwichtige hoeveelheid is, dit in tegenstelling tot psychische “aandoeningen”: er is geen enkele test die kan aanduiden dat er een tekort is aan bepaalde neurotransmitters.

---------------------------

Frisch: Why do you feel so strongly about avoiding the phrase “mental illness”?

Hornstein: The term “mental illness” is heavily charged, politicized, and ambiguous. I prefer to talk about “anomalous experiences,” “extreme emotions,” and “emotional distress.” The main reason I don’t use medical language is that people who are suffering often don’t find it very helpful. No one experiences “schizophrenia” — that’s just a technical name for a lot of complicated feelings.

People who have been taught that “mental illnesses are brain diseases” see psychiatric patients as dangerous and unlikely to recover. And those in crisis are often understandably reluctant to consult mental-health professionals, because the stigma of mental illness is so severe: it’s possible to lose your job, your home, and your family as a consequence of being diagnosed with a mental illness. In cultures that take a social view of emotional distress, by contrast, people more readily seek help because they aren’t as likely to be ostracized and are assumed to be capable of full recovery.

The World Health Organization did an international study comparing outcomes for patients diagnosed with schizophrenia in “developed” countries — including the U.S., the United Kingdom, Denmark, and others — and in “developing” countries such as Colombia, Nigeria, and India. To their astonishment, they found that outcomes were much better in the developing countries. As often happens when a study produces unexpected results, the findings weren’t believed at first. So the study was repeated a few years later with a more stringent definition of what constituted improvement for the patients. The results were the same.

Two hypotheses have been put forward to explain these findings. One is that developing countries don’t use medications over the long term because they can’t afford it. Without long-term medication, patients don’t become chronically disabled. The other hypothesis is that people in developing countries are more likely to be cared for at home and be a part of their community, rather than being isolated or sent away to a hospital, and this helps them recover.

Frisch: How does what is commonly called “mental illness” differ from physical disease?

Hornstein: In psychiatry mental illness is a metaphor imposed on people’s behavior. There aren’t any physical methods of diagnosing a mental illness: There’s no blood test. There’s no mri. So-called mental illnesses are diagnosed on the basis of behavior. The “chemical-imbalance” theory was invented by the marketing departments of drug companies to try to convince doctors to prescribe their products. Some doctors say depression is just like diabetes: you have an imbalance of a neurotransmitter, the way a diabetic might need more or less insulin, and this drug will restore your balance. But with diabetes it’s possible to measure the amount of sugar and insulin in your blood. We know what a balanced level is. No doctor who has given anyone an antidepressant has ever measured the level of a neurotransmitter in the patient’s body. There is no independent means by which to tell if someone has a “chemical imbalance.”

Psychose of spirituele ervaring?

Vandaag vond ik een mooi artikel op de interessante blog Beyond Meds, over de link tussen psychose en spiritualiteit. De volledige tekst vind je onderaan deze pagina maar ik probeer de essentie ervan samen te vatten:

Mary, dokter in de psychologie en ervaringsdeskundige bespreekt in een yahoogroup de link tussen psychose en spiritualiteit. De vraag die in de groep gesteld werd is : "Hoe kan een traumatiserende ervaring als een psychose beschouwd worden als iets spiritueels?"

Het antwoord van Mary:

Spiritualiteit heeft twee aspecten. Enerzijds heb je de spiritualiteit van de gelovige die verbonden is aan een religie en anderzijds heb je het esoterische, "verborgen" aspect waarmee een minderheid ervaring heeft: het gaat om een essentiële, universele ervaring die aan de basis ligt van alle religies in alle culturen doorheen de geschiedenis; het gaat om die ene transcendente Realiteit die de wortel is van het bestaan zelf, en wanneer men zich ermee identificeert kan dat het begin betekenen van een bewustere en meer meedogende manier van leven.

Filiosoof Ken Wilber schrijft het volgende: "Zijn de mystici en wijzen gek? Want ze vertellen allemaal variaties op hetzelfde verhaal. Het verhaal dat ze op een ochtend wakker worden en beseffen dat ze één zijn met het Al, dat ze tijdloosheid ervaren. Misschien gaat het hier om een evolutionnaire verandering waarin we evolueren van lichaam naar geest tot ziel en verder, elke fase gekenmerkt door een grotere diepte en groter en breder bewustzijn. En op de hoogste niveaus van de evolutie, kan de ziel van een individu, misschien, ik zeg misschien, het eindeloze kosmische bewustzijn echt aanraken en omarmen. Dat is op zijn minst plausibel. Is dit verhaal dat over de hele wereld verteld wordt door mystici en wijzen zoveel gekker dan het wetenschappelijke materialistische verhaal, dat het eerste afdoet als volledige betekenisloze nonsens? Luister goed naar beide verhalen: welk van de twee klinkt het meest waanzinnig?"

Dit beantwoordt je vraag over het trauma dat vaak geassocieerd wordt met psychose natuurlijk nog niet. Als je echter kijkt naar de levens van mystici zoals Sint Jan van het Kruis, Moeder Teresa, Gopi Krishna ... zul je merken dat daar heel wat trauma en lijden aan te pas kwam. We hebben echt wel een overgeromantiseerd beeld van spirituele ervaringen.

Veel hangt ook af van degene die de spirituele crisis/psychose ervaart en van waaruit hij/zij vertrekt. Toen ik bvb mijn ervaring had, had ik het geluk net een book van C.G. Jung te hebben gelezen, waarin haarfijn stond uitgelegd wat ik op dat moment meemaakte, o.a. dat het een noodzakelijke fase was om mij zowel het bewuste als het onbewuste aspect van mijn persoonlijkheid te realiseren. Dit gaf me het nodige inzicht om dit zeer beangstigende proces te doorstaan zonder ingrijpen van een een psychiater. Anderen hebben minder geluk en worden serieus getraumatiseerd door de psychiatrische 'behandeling' of moeten voor altijd medicatie slikken. En toch hebben zij en ik in de grond dezelfde ervaring gehad.

Robert Whitaker toont in zijn boek "Anatomy of an Illness: Magic Bullets, Psychiatric Drugs, and the Astonishing Rise of Mental Illness in America" (2010) aan dat in landen waar minder medicatie wordt toegediend de kans op herstel aanzienlijk groter is. Dus zijn er waarschijnlijk betere manieren om om te gaan met psychose dan het te onderdrukken met medicatie. Ik denk dat vele patiënten dit weten, maar de meeste van hun behandelaars blijven vasthangen aan het medische model van een "hersenziekte", wat zoveel makkelijker is en meer opbrengt dan echte therapie aan te bieden. De beste oplossing voor de nabije toekomst is misschien dat patiënten leren om hun mond te houden en hun behandeling in eigen handen te nemen.

___________originele tekst:___________

Mary in SC who wrote a wonderful blog post on healing a psychosis in her youth with the help of Carl Jung’s and Joseph Campbell’s writings, has shared another piece that she wrote for a yahoo group that discusses the intersection of psychosis and spirituality. Mary has a doctorate in psychology as well as having personal experience in such healing.

The below question was asked in the yahoo group:

What is the link between psychosis and spirituality? One or two people have spoken of being admitted to a psych unit and of being relieved to be there. In what way was this a spiritual experience? I can think of a number of ways to describe this , but “spiritual”? I can see that one might see psychosis as a form of altered consciousness or heightened awareness- although I’m not sure of what- but how does one square this with so much of the trauma associated with florid psychotic features?

Mary’s response:

You have asked the $64 question indeed. Congratulations for having the courage to do it! Many people I think follow the converging paths of psychosis and spirituality up to where they both disappear in the clouds, but never quite allow their thoughts to go all the way up. Thus the question remains for the most part not only unanswered, but unasked.

We might start with the idea that spirituality really has two aspects. One aspect is that of the faithful who believe in the literal meaning of their religion, practice its rituals, and revere its god/gods, icons and traditions. The other aspect is the esoteric or “hidden” aspect realized by a select few who have the essential, primordial and universal experience that underlies all religions; that one transcendent Reality underlies existence itself, and the experience of one’s identity with it can mark the beginning of a more conscious and compassionate way of life. This experience, it is said, underlies all religions in all cultures throughout history.

It is with this second aspect, of course, that the question of a link between psychosis and spirituality arises. Philosopher Ken Wilber puts the problem like this:

“Are the mystics and sages insane? Because they all tell variationson the same story, don’t they? The story of awakening one morning and discovering you are one with the All, in a timeless and eternal and infinite fashion. Yes, maybe they are crazy, these divine fools. Maybe they are mumbling idiots in the face of the Abyss. Maybe they need a nice, understanding therapist. Yes, I’m sure that would help. But then, I wonder. Maybe the evolutionary sequence really is from matter to body to mind to soul to spirit, each transcending and including, each with a greater depth and greater consciousness and wider embrace. And in the highest reaches of evolution, maybe, just maybe, an individual’s consciousness does indeed touch infinity-a total embrace of the entire Kosmos-a Kosmic consciousness that is Spirit awakened to its own true nature. It’s at least plausible. And tell me: is that story, sung by mystics and sages the world over, any crazier than the scientific materialism story, which is that the entire sequence is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying absolutely nothing? Listen very carefully: just which of those two stories actually sounds totally insane?” – Ken Wilber, A Brief History of Everything, 42-3

This still doesn’t answer your question about the trauma so often associated with psychosis. But if you look at the lives and carefully read the words of great mystics — for example St. John of the Cross, Simone Weil, Mother Teresa, Gopi Krishna — you will find trauma and suffering aplenty. I think it’s our prettified view of spirituality, rather than the real thing, that is responsible for the notion that altered consciousness and heightened awareness are always lovely and pleasurable experiences. In fact, they can be quite like the experiences your patients have.

A great deal depends on the experiencer and what resources he/she brings to the experience. When I had my own experience, I had the great good fortune of having recently read a book by C.G. Jung. He described precisely what I was going through, and said it was a necessary prelude to Individuation, or becoming a complete person aware of both the conscious and unconscious aspects of one’s personality. This gave me the insight to endure the terrifying process without coming under the care of a psychiatrist — and getting myself diagnosed as psychotic or schizophrenic. Others are not so fortunate. They interpret their experiences in the ways you are familiar with, and often end up severely traumatized by “treatment” or permanently medicated, or both. And yet both they and I had the same basic experience.

But even after being “treated” in such a fashion, many people do persist in trying to understand the real meaning of their experience and ultimately find it beneficial, again blurring the distinction between spirituality and psychosis. Here are some anonymous comments found on the internet, for example:

“Now after the years I can only say that my psychoses triggered a spiritual development. Through the years I developed with meditation through a severe kundalini experience from pre-rational to post-rational stages (not only states) of consciousness. So I’m actually glad I’ve had those psychotic breaks because after all they have been really transformative.”

and

“I can only say that my personal experience with psychosis and manic depression brought me on a spiritual path. I had the feeling to have had experienced an altered state (which I couldn’t explain that way because I didn’t know it was possible to have natural altered states, except with psychedelic drugs, for instance).”

and

“Psychosis can really be a trigger for later spiritual development if you’re able to strengthen your ego boundaries, and work an building a strong and healthy personality. After all I’m still on a low dose of antipsychotic drugs just for safety reasons, but I’m doing better than ever before and am studying again as a graduate student.”

In his book Anatomy of an Illness: Magic Bullets, Psychiatric Drugs, and the Astonishing Rise of Mental Illness in America (2010), Robert Whitaker describes World Health Organization studies comparing rates of recovery in “developed” countries (US and Europe) vs. “undeveloped” countries (India, Nigeria and Colombia). In the “undeveloped” countries, he said, “nearly two-thirds of the patients had good outcomes, and slightly more than one-third had become chronically ill. In the rich countries, only 37 percent of the patients had good outcomes, and 59 percent became chronically ill. . . . in Agra, India, where patients arguably fared the best, only 3 percent of the patients were kept on an antipsychotic. Medication usage was highest in Moscow, and that city had the highest percent of patients who were constantly ill. In this cross-cultural study, the best outcomes were clearly associated with low medication use.”

So perhaps there are better ways to deal with psychosis than medicating it out of existence. I think many patients know this, but most of their professional caretakers are still stuck in their medical model of “brain disease,” which is after all so much easier and more profitable than doing real therapy. The best solution for the foreseeable future may be for “patients” to learn to keep their mouths shut and take over their own treatment.

Spiritual Emergency – When Personal Transformation Becomes a Crisis (S. & C. Grof)

Voor diegenen die openstaan voor de mogelijkheid dat een psychose een helend effect zou kunnen hebben mits het onder de juiste omstandigheden wordt benaderd, is het boek ‘ Spiritual Emergency – When Personal Transformation Becomes a Crisis‘ van Stanislav en Christina Grof een aanrader.

Volledig artikel op de website van Psychoseanders.

Martin vertelt zijn verhaal

Mijn verhaal voor mensen die een psychose hebben gehad en vooral voor de omgeving dat ze begrijpen hoe onvoorstelbaar zwaar het is om een psychose te ervaren. Toen ik een psychose kreeg was ik net 41 jaar geworden, ik praat over de periode eind 2009.

Voor die tijd heb ik nooit psychische klachten gehad. Ik ben vader van 3 kinderen en ben zelfstandig ondernemer, wat mij altijd goed is afgegaan.

>>> lees verder (op de website van Psychiatrie Nederland)

BipolarOrWakingUp - Overzicht vertalingen

Een ware openbaring waren voor mij de YouTube video's van Sean Blackwell: BipolarOrWakingUp. In een 20-tal video's van 10 minuten vertelt hij duidelijk en begrijpelijk wat er gebeurt tijdens een manische psychose en waarom dit een proces van spirituele groei kan zijn. Ik ben van plan de video's naar het Nederlands te vertalen. Ziehier een overzicht van de vertalingen die al zijn gebeurd:

• BipolarOrWakingUp n°1:
  De echte oorzaak van bipolaire manie / Bipolaire stoornis


• BipolarOrWakingUp n°2:
  Is bipolaire manie spirituele verlichting? Deel 1 van 2


• BipolarOrWakingUp n°3:
  Is bipolaire manie spirituele verlichting? Deel 2 van 2


• BipolarOrWakingUp n°20:
  Spirituele ontwaking versus bipolaire stoornis. Deel 1 van 3

Medicatie afbouwen. Een gids.

Omdat ik in de toekomst, bij voorkeur in overleg met de dokter, mijn medicatie (opnieuw) wil afbouwen en zelfs stoppen las ik enkele dagen geleden de gids "Harm Reduction Guide to Coming Off Psychiatric Drugs" (Gids ter beperking van de schade wanneer men psychiatrische medicijnen afbouwt/stopt). De gids is hier vrij te downloaden.

Samengevat:

De gids heeft niet als doel om iemand te overtuigen te stoppen met zijn medicatie, maar wel mensen te informeren over de keuzemogelijkheden die ze hebben. Heel wat onderzoek naar de nadelen van psychiatrische medicijnen is onderbelicht in de reguliere media. Er wordt ook weinig onderzoek verricht naar het effect van afbouw ervan. Ook weet men nauwelijks iets over de langetermijn effecten van medicatie of van de effecten van gecombineerd medicijnengebruik.

De meeste professionelen weten weinig of niets over de manier waarop medicatie het best wordt afgebouwd, velen werken trouwens de patiënt tegen wanneer die met medicatie wenst te stoppen. Soms wordt deze wens van de patiënt zelfs beschouwd als een teken van psychische ziekte. Mensen dwingen om medicatie te nemen werkt traumatiserend en verergert vaak de situatie.

Het zwart-wit denken wat betreft medicatie (ofwel wordt enkel het risico van psychische crisissen belicht, ofwel wordt enkel gehamerd op de gevaren van het nemen van medicatie) is onderdeel van het probleem.

Er is geen solide wetenschappelijke onderbouwing voor de stelling dat psychische ziekten veroorzaakt zouden zijn door biologische factoren. Het feit dat er een chemisch onevenwicht zou zijn in de hersenen is nooit bewezen. Vele mensen met de meest zware diagnoses van schizofrenie en bipolaire stoornis genezen volledig zonder medicatie. Voor sommige mensen zijn psychiatrische medicijnen handige hulpmiddelen, maar ze zijn niet noodzakelijk als medische behandeling van ziekten. Eens je deze feiten erkent, verdienen de risico's van psychiatrische medicijnen extra aandacht, want zij kunnen zeer ernstig zijn: zoals chronische ziekte, mentale achteruitgang, afhankelijkheid, verergerde psychiatrische symptomen, zelfs de dood.

Brits onderzoek toont aan dat hoe langer je een bepaald medicijn neemt, hoe moeilijker het wordt om ermee te stoppen. 81% van de mensen die een bepaald medicijn minder dan 6 maanden namen, konden succesvol stoppen. Daarentegen lukte het slechts 44 van de mensen die meer dan 5 jaar medicijnen slikten. Er is aangetoond dat het feit of je al dan niet de goedkeuring hebt van je arts, niet van invloed is op de slaagkans.

In klinische experimenten is aangetoond dat vele psychiatrische medicijnen niet veel effectiever zijn dan het krachtige placebo-effect. Talloze studies tonen aan dat alternatieve, medicijnvrije behandelingen zeer efficiënt kunnen zijn en zelfs minder kosten: bv praattherapie, Soteria in de VS en andere initiatieven in Europa.

In arme landen waar minder medicatie beschikbaar is, herstellen mensen sneller dan in landen waar veel medicatie wordt gebruikt. Iedereen is verschillend en reageert anders op medicatie en de afbouw ervan.

Vele mensen kunnen met succes stoppen met de medicatie, met of zonder begeleiding, terwijl anderen het extreem moeilijk vinden. Vele mensen blijven hun pillen slikken hoewel ze dat liever niet zouden doen, omdat ze geen andere opties kennen. In principe is het stoppen met medicatie voor iedereen mogelijk; de enige manier om het echt te weten is om het traag en voorzichtig te proberen en te zien hoe het verloopt.

De symptomen bij het afbouwen van medicatie kunnen soms sterk lijken op de “ziekte” waarvoor je de medicatie neemt. De meest voorkomende afkickverschijnselen zijn slapeloosheid en angst. Afbouwen in de praktijk, enkele tips:

• hoe langer je medicatie nam, hoe langer je nodig hebt om af te bouwen
• bouw 1 medicijn per keer af
• bouw telkens 10% af van de originele dosis

Het nemen van medicatie betekent niet dat jouw lijden groter is dan dat van iemand anders die dat niet doet. Het feit dat je jezelf niet beschouwt als “ziek” of als iemand met een “stoornis” betekent niet dat je minder hulp behoeft.

Conclusies:

Psychiatrische medicijnen kunnen nuttig zijn als ze tijdelijk worden gebruikt in een crisis (zoals om te kunnen slapen bvb), op lange termijn zijn de risico's voor de gezondheid niet te onderschatten. De beslissing om al dan niet psychiatrische medicatie te nemen zou moeten gebaseerd zijn op het nut van de persoon die hulp nodig heeft, rekening houdend met de mogelijke risico's van de inname en niet gebaseerd om een foute veronderstelling dat de persoon het medicijn “moet” nemen omwille van biologie of genetica.

Onze maatschappij heeft nood aan een geestelijk gezondheidssysteem dat gebaseerd is op vrijwillige diensten, medeleven en geduld, niet dwang, controle en paternalisme. Het betekent ook dat gemeenschappen meer verantwoordelijkheid nemen in het zorgen voor elkaar.

Uit de droom. Een boek dat je wakker schudt (T. Freke)

Ik heb mezelf vandaag verwend met enkele boeken uit de Standaard boekhandel waaronder dit boekje: Uit de droom. Een boek dat je wakker schudt (Timothy Freke). Ik las het in één ruk uit. De schrijver zegt dat het op een uurtje uitgelezen is, maar ik deed er niet eens zo lang over.

Samengevat:

We leven allemaal in een droom waarin we denken dat we mensen zijn en dat we een lichaam, een geest en gedachten hebben, maar eigenlijk zijn we het bewustzijn dat de droom creëert.

Het leven is een mysterie. Het feit dat we het leven zo vanzelfsprekend vinden, terwijl het in feite zo ontzaglijk mysterieus is, bewijst hoe onbewust we meestal zijn.

Het nu is het enige wat je kent. Het enige wat we zeker weten is wat we nu, op dit moment, ervaren. Als je je bewuster wordt van dit huidige moment, dan zul je ontdekken dat het leven als een droom is.

Je bent geen persoon. Je bent een personage in je levens-droom; in essentie ben je het bewustzijn dat getuige is van de levens-droom. De droom-wereld bestaat in jou.

Alles is één. We zijn één bewustzijn, dat droomt dat het vele individuen is in de levens-droom. Eén zijn is het geheel liefhebben. Als we beseffen dat we in essentie iedereen en alles zijn, ontdekken we dat we intiem verbonden zijn met het geheel, met alles en iedereen, dan ervaren we liefde zonder grenzen.

Lucide leven betekent dat je je bewust bent van alles wat je bent. Alles wat je ervaart, is een manifestatie van je essentiële aard. Dus laat alles je iets zien over wat je bent – net als een droom. Lucide leven betekent dat je jezelf met hart en ziel verbindt met het gewone leven als een schitterend epos, een avontuur dat leidt tot ontwaken. Het betekent niet dat je je terugtrekt in een of andere onthechte staat van verlichting.

Wakker worden!

---------------------------------------------------------

Bedenkingen:

Dit filosofisch boekje is krachtig omwille van zijn eenvoud en beknoptheid. Ik heb er echt van genoten. De inhoud was niet geheel nieuw voor mij. Over het “nu” las ik een boek van Eckhart Tolle (De kracht van het nu). En dat het leven te vergelijken valt met een droom, dat vind ik ook heel waarschijnlijk. Door mijn psychoses heb ik maar al te goed beseft hoe relatief de realiteit wel is. Ik heb toen ook het ‘godsgevoel’ ervaren (het machtige gevoel van alwetendheid), wat er mijn inziens op wijst dat ik deel uitmaak of beter gezegd identiek ben aan het ‘ene’, het bewustzijn. Wakker ben ik nog niet (helemaal), maar ik heb wel lucide momenten, zowel tijdens als buiten mijn psychoses.

When the Impossible Happens (S. Grof)

Ik ben op dit ogenblik aan het lezen in Stanislav Grofs boek "When the Impossible Happens – Adventures in Non-Ordinary Reality" (2006). Een passage die ik nogal treffend vond was deze op p.283 (vertaling ervan onderaan):

"Experiences of psychiatric patients labeled as psychotic often involve visions of deities and demonic presences and visits to mythological realms, such as heavens, paradises and hells. The explanation of mainstream psychiatrists for such experiences is that they are products of these patients' brains afflicted by a pathological process of unknown origin, one which would be identified and fully understood sometime in the future. Although this perspective is frequently presented by the academic circles as a scientific fact that is obvious and beyond any reasonable doubt, it is actually a highly implausible proposition. More than anything else, this view reflects the basic metaphysical assumption of monistic materialism about the priority of matter over consciousness that dominates scientific thinking in the industrial civilization. In reality, it is inconceivable that a pathological process could generate the rich panoply of aesthetically exquisite images and philosophically fascinating ideas that characterize the experiences of these patients."

Ervaringen van psychiatrische patiënten die bestempeld worden als psychotisch, gaan vaak gepaard met visioenen van goden en demonische wezens en het bezoek aan mythologische werelden, zoals paradijzen, hemelse en helse rijken. De verklaring van de reguliere psychiaters voor dergelijke ervaringen is dat ze het product zijn van de hersenen van deze patiënten, die aangetast zijn door een pathologisch proces van onbekende oorsprong, een proces dat in de toekomst zou worden geïdentificeerd en volledig begrepen. Hoewel dit perspectief door de academische kringen vaak als een duidelijk wetenschappelijk feit wordt aanzien waarover geen twijfel kan bestaan, is dit eigenlijk een zeer ongeloofwaardige stelling. Deze opvatting weerspiegelt vooral de fundamentele metafysische aanname van het monistische materialisme over de prioriteit van materie over bewustzijn, dat het wetenschappelijk denken in de industriële maatschappij domineert. In werkelijkheid is het ondenkbaar dat een pathologisch proces dit rijke arsenaal van esthetisch verfijnde beelden en filosofisch fascinerende ideeën zou kunnen genereren, die de ervaringen van deze patiënten kenmerken.

BipolarOrWakingUp n°20

Hieronder volgt de vertaling van de Engelstalige YouTube-video van Sean Blackwell 20. Spiritual Awakening vs. Bipolar Disorder - 1 of 3 (Spirituele ontwaking versus bipolaire stoornis. Deel 1 van 3.)

In april 2007 ging ik van start met een missie, een missie met als doel het antwoord te vinden op een simpele vraag: Wat is het verschil tussen spirituele ontwaking en een bipolaire stoornis? En nu, eindelijk, na bijna 3 jaar van onderzoek, duizenden mails en reacties en 20 opeenvolgende slide-show video’s over dit onderwerp alleen al, kan ik jullie eindelijk mijn definitieve antwoord meedelen. En dat antwoord luidt…

… dat ik al die tijd de verkeerde vraag heb gesteld.

Maar zoals je zult zien, struikelde ik terwijl ik trachtte de verkeerde vraag te beantwoorden, uiteindelijk over de goede. En daarmee denk ik dat ik een absolute doorbraak heb gevonden met betrekking tot hoe we als maatschappij zowel bipolaire stoornissen als spirituele ervaringen anders kunnen bekijken. Een doorbraak die uiteindelijk kan leiden tot de genezing van duizenden mensen. Niet alleen van een bipolaire stoornis maar ook van schizofrenie en vele andere geestelijke stoornissen. Dus deze video gaat eigenlijk over de evolutie van hoe ik de verkeerde vraag stelde tot hoe ik tot de juiste kwam.

Zie je, voor ik ook maar iets wist van de bipolaire stoornis, zocht ik naar een klinisch begrip van mijn eigen spirituele ontwaking kort nadat het gebeurde nu ongeveer tien jaar geleden. Destijds ontdekte ik het werk van Dr Stan Grof. En volgens Grof is er een aandoening die zeer veel lijkt op geestelijke ziekte maar die uiteindelijk kan leiden tot een spirituele doorbraak zoals ik die had. Hij noemde deze aandoening een ‘Spiritual Emergency’, spirituele crisis. Terwijl ik zijn boek ‘The Stormy search for the Self’ las, vond ik uiteindelijk een aantal bevestigingen voor wat maar weinigen geloofden; namelijk dat wat ik had meegemaakt inderdaad spiritueel van aard was en géén geestelijke ziekte.

Aan het eind van zijn boek heeft Grof een bijlage toegevoegd waarin mensen kunnen bepalen wat het verschil is tussen schizofrenie en een werkelijk spirituele crisis. Hier zijn enkele criteria voor een spirituele crisis;
- Onderzoek toont geen pathologie of ziekte aan die het brein aantast
- Het intellect en geheugen worden uitgedaagd maar blijven intact
- Adequaat sociaal functioneren en gezonde relaties vóór de episode
- Genoeg vertrouwen om te kunnen communiceren en mee te werken gedurende de episode
- Er is geen sprake van zelfdestructief, agressief gedrag of terugtrekking
- De persoon in een spiritueel noodgeval heeft het gevoel dat er iets belangrijks, helends en zelfs spiritueels gebeurt
- Spirituele thema’s zoals geboorte / dood zijn aanwezig in de ervaring

Omdat mijn ervaringen voldeden aan alle criteria van Grof, heb ik gedurende tien jaar verondersteld dat mijn ervaring en die van mensen met een geestelijke ziekte compleet verschillend waren. Toen mijn nicht Anna echter een ervaring had in 2007, was ik getroffen door de gelijkenis van haar ervaring aan die van mijzelf en raakte ik ervan overtuigd dat zij ook een spirituele crisis had doorgemaakt. Zelfs toen haar psychiater haar medicatie voorschreef voor wat hij zelf zag als een geestelijke ziekte – hoogstwaarschijnlijk een bipolaire stoornis.

Naar aanleiding hiervan startte ik met dit onderzoeksproject en met het maken van YouTube video’s om mijn verhaal te delen. Toen de reacties binnen begonnen te stromen, realiseerde ik me dat duizenden mensen die als bipolair gediagnosticeerd waren, verhalen hadden die gelijk waren aan die van mij en even goed aan Grofs criteria beantwoordden met betrekking tot een spirituele crisis. En dat niet alleen, want toen ik begon met het produceren van theoretische series van video’s over wat er eigenlijk gebeurt met iemand wanneer ze een spirituele crisis hebben, realiseerde ik me dat veel van ons dezelfde diepgaande spirituele thema’s beleven tijdens onze ogenschijnlijke waanzin.
- Zowel een spirituele crisis als een bipolaire manie kunnen een gevoel teweegbrengen van kosmische eenheid, een gevoel van tijdloosheid;
- je kunt het gevoel hebben van alwetendheid, universele kennis, een diep gevoel van heiligheid;
- er kan sprake zijn van spirituele ‘visioenen’, die een psychiater hallucinaties zal noemen;
- je kunt denken dat je droomt of in een film zit;
- dat je getest wordt door God;
- dat je de Messias bent, een profeet of een heilige;
- of dat je dood bent, stervende of opnieuw geboren wordt. En dit zijn slechts een paar van de veel voorkomende spirituele ervaringen waarmee bipolaire mensen zich identificeren in mijn video’s.

Echter, sommige van deze mensen kunnen zich absoluut niet identificeren met deze ervaringen. Niet alleen haten ze mijn video’s; ze haten mij voor het maken ervan.
- “Wat is er zo spiritueel aan het willen vermoorden van mijn katten?,” vroeg iemand mij.
- “Je moet je hiervoor verantwoorden aan Jezus,” zei één vrouw.

Blijkbaar is het voor sommige mensen met een bipolaire manie een antispirituele ervaring. Sommigen lijden aan zeer demonische hallucinaties en anderen lijden onder ernstige paranoia of diepe gevoelens van woede. Voor mij leken deze mensen eerder ervaringen te hebben die ik altijd beschouwd had als eerder behorend bij schizofrenie.

Maar wat misschien wel het vaakst voorkwam, waren niet deze zeer spirituele, positieve ervaringen of de diepe, angstige, pijnlijke ervaringen. Nee, wat het vaakst leek voor te komen was een gemengde episode. De meeste mensen ervoeren beide zijden van het spectrum; de liefde en de angst, het geluk en de pijn. Het goede en het kwade.

Het leek erop dat in plaats van dat er een scheiding tussen een spirituele crisis en een bipolaire stoornis zou zijn, er een spectrum bestaat van ervaringen van mensen die gedomineerd worden door liefde en zij die gedomineerd worden door angst. De meeste mensen hebben een gemengde episode die ergens in het midden ligt. Een mix van liefde en angst.

En dat niet alleen, het spectrum verloopt van een spirituele noodgevallen naar een bipolaire stoornis helemaal tot aan schizofrenie zonder definitieve scheiding tussen deze drie. Het kwam hierdoor dat ik ervan overtuigd raakte dat de drie ervaringen waarvan ik altijd zeker was dat ze compleet gescheiden van elkaar bestonden, eigenlijk allemaal deel uitmaken van hetzelfde spectrum van ervaringen. Op dat moment realiseerde ik me dat mijn originele vraag nergens toe leidde. Ik zou nooit een duidelijke, kenmerkende scheidingslijn vinden tussen een spirituele ervaring en een bipolaire stoornis.

Terwijl ik me realiseerde dat ik van richting moest veranderen, begon ik de juiste vraag te stellen. En die vraag luidt…

Als ervaringen van een spirituele crisis, bipolaire manie en schizofrenie allemaal deel uitmaken van hetzelfde spectrum, wat zijn dan de hoofdfactoren die bij iemand leiden tot een meer positieve (liefdevolle), negatieve (angstige) of gemende episode van psychose? En dat is de vraag die ik van plan ben te beantwoorden in deel 2 van de video, die je hier kunt aanklikken.

(Lichte herwerking van de vertaling door Sharon Van Haren
De gebruikte afbeeldingen komen uit de video)

BipolarOrWakingUp n°3

Hieronder volgt de vertaling van de Engelstalige YouTube-video van Sean Blackwell 3. Is Bipolar Mania Spiritual Enlightenment? 2 of 2 (Upgraded for 2010) (Is bipolaire manie spirituele verlichting? Deel 2 van 2 (Versie 2010))

OK, laten we eens teruggaan naar de zintuiglijke ervaring die je hebt nadat je ego ineenstort, en bekijken welke invloed dat heeft op je gedrag, dat ervoor zal zorgen dat je omgeving denkt dat je je verstand hebt verloren.

Wel, om te beginnen kan je, door de ongelooflijke energiegolf die je hebt, niet slapen, niet stoppen met bewegen of met praten. De beste manier om je door deze periode van verhoogde energie heen te slaan, is een manier te vinden om je uit te drukken via kunst, schrijven of zelfs dansen en sport… als het je maar helpt om je van je overschot aan energie af te helpen.

Met dat gevoel van een-heid waarover ik eerder sprak, lijkt alles misschien als een droom en zal je de werkelijkheid willen uittesten. Mogelijk zal je door een muur proberen te stappen, of midden in het verkeer gaan staan of uit een raam proberen te vliegen. En dat kan natuurlijk heel gevaarlijk voor je zijn.

Dit betekent evenwel niet dat je vastgebonden moet worden op een ziekenhuisbed en gedwongen medicatie moet krijgen, maar iedereen in een staat van acute psychose zou ten allen tijde twee personen bij hem moeten hebben om hem te beschermen en emotioneel te ondersteunen.

Omdat je een dieper begrip hebt van de dingen, zul je je ideeën willen delen met mensen, maar meestal zullen ze niet bereid zijn om te luisteren naar wat je te zeggen hebt. Dat kan zijn omdat wat je zegt verwarrend is voor hen, of misschien zijn je nieuwe ideeën verontrustend voor hen omdat ze zo sterk verschillen van hun manier om naar de dingen te kijken.

En zoals ik zei in de vorige video, is de ervaring zo onbeschrijflijk dat je beeldspraak zult gebruiken om de ervaring trachten uit te leggen aan anderen, zoals “ik ben in de hemel” of “ik ben God”.

En hoewel je je wellicht symbolisch of poëtisch uitdrukt, zullen de mensen rondom jou het soms letterlijk nemen en ze zullen denken, “O jee, hij denkt dat hij in de hemel is, hij denkt dat hij god is, hij is volledig gek!” Daarom is het van belang dat je de steun vindt van mensen met een open geest die niet oordelen over wat er met jou aan het gebeuren is.

Het is wel een feit dat sommige mensen vastraken in hun waanideeën, die ze zelf letterlijk nemen, zoals denken dat ze Jezus zijn, de Messias. Maar wanneer zij genezen en door hun proces gaan, zullen sterke wanen hun grip lossen op een enkele weken tijd, of misschien zelfs enkele dagen.

En met deze verbeterde zintuiglijke ervaring, kunt je heel sterk reageren op geuren of geluiden, of zeer in de ban raken van bepaalde visuele patronen, wat leidt tot meer vreemd gedrag. Persoonlijk was het mijn eigen fascinatie met deze verhoogde zintuiglijke wereld waarin ik me bevond, die ertoe leidde dat ik dacht dat ik dood was.

Een andere plek waar deze verhoogde zintuiglijke gevoeligheid je problemen kan opleveren is het psychiatrisch ziekenhuis. Meestal is het een koude, vijandige omgeving, waardoor je de neiging hebt je vreselijk te gedragen in het bijzijn van je psychiater, wat voor hem duidelijk aantoont dat je meer medicatie nodig hebt. Maar de waarheid is, dat je alleen maar reageert op je omgeving en op de manier waarop je wordt behandeld.

Omdat je je in een tijdloze wereld bevindt, heb je mogelijk geen idee hoe lang je al in het ziekenhuis bent, hoe lang je je reeds in een bepaalde situatie bevindt, welke dag het is, welk jaar het is en natuurlijk zullen mensen in je omgeving dit zeer zorgwekkend vinden.

Een van de meest positieve aspecten van een bipolaire manische crisis is misschien wel het overweldigende gevoel van liefde dat je kunt voelen in jezelf, en je bereidheid om deze liefde te uiten naar mensen die je misschien helemaal niet kent en die positieve energie uitstralen. Misschien wil je je armen om hen heen slaan, hen knuffelen, misschien zelfs seks met hen hebben.

En ook naar deze eerder positieve ervaring kan door anderen worden gekeken met angst, gewoonweg omdat het zo anders is en niet “normaal”. Ik denk dat een van de belangrijkste kenmerken van bipolaire manie het verlies van schaamte is, en wanneer dat je overkomt, wil je meteen uit de kleren gaan als ware het een vorm van protest. Je bekijkt jezelf en denkt “Wat doen die kleren aan mijn lijf” en je wil naakt zijn en vaak zal je ook je behoefte willen doen waar je ook bent op dat ogenblik. Ook masturbatie is niet taboe omdat je te maken hebt met een volledig loskomen van wat onderdrukt is.

Dat gevoel van heiligheid waar ik over sprak kan ervoor zorgen dat je mensen zult vereren of voor hen buigen, omdat je je werkelijk identificeert met het goddelijke in hen. Mensen die je nabij staan en die je liefde geven zul je mogelijk beschouwen als een soort heiligen of engelen en je zal hen ook zo behandelen.

En vergeet niet dat mensen die zichzelf in een soort van middenwereld bevinden, de neiging tot waanideeën hebben, ze beginnen dan verhalen te verzinnen over wat er hen werkelijk overkomt. En in dat verhaal, kunnen zij zichzelf zien als een soort historisch personage zoals Jezus of misschien een koning, en als je ze tegenkomt zullen ze ook JOU zien als een ander personage.

En vermits je naar jou gevoel getest wordt door God, zul je vaak erg ongehoorzaam zijn naar wereldlijk gezag, je zal je verzetten tegen arrestatie, vechten met mensen die proberen om je te controleren en je zult letterlijk denken dat dit een zaak van leven en dood is voor jou; en in zekere zin is het dat misschien ook, want zelfs al is het een schijnbare illusie, het heeft een enorme symbolische betekenis voor jou als persoon die door het proces gaat. Denk er eens over na. De manier waarop je deze zeer moeilijke spirituele ervaring doorwerkt zal immers een directe impact hebben op hoe je de rest van je leven leeft.

Als onderdeel van de confrontatie met de dood die ik vermelde, denk je misschien dat het nodig is om jezelf te doden om over te kunnen gaan naar het volgende niveau, naar de geestelijke wereld en de materiële wereld achter te laten. Dit kan leiden tot een vorm van een rituele zelfmoord. Deze zelfmoord is niet zozeer een poging om je leven te beëindigen als het is om je leven voort te zetten op het spirituele niveau. En dit kan heel symbolisch gebeuren, dus bijvoorbeeld, in mijn situatie, was een zelfmoord gewoon het uitdraaien van de verlichting in een balzaal waar ik me op dat moment bevond.

De beelden van regressies kunnen vele vormen aannemen. Persoonlijk herinner ik me dat ik terugkeerde naar periodes uit mijn kindertijd, dan verder terug in de ervaringen van de kosmos. Op een gegeven moment in het ziekenhuis was ik aapgeluiden aan het maken, omdat ik scènes uit de film 2001 Space Odyssey aan het visualiseren was, ik ging als het ware terug naar het begin van de tijd en die film vertegenwoordigde die terugkeer. En geloof me vrij, wanneer je aapgeluiden begint te maken in het bijzijn van de psychiater, verwacht je dan maar aan een lang verblijf.

En tenslotte, met je waardenverschuiving, verruimd bewustzijn en groeiende bezorgdheid over maatschappelijke thema’s, word je misschien erg emotioneel over kwesties die je vroeger niet leken te storen. Verontrustende beelden die je ziet op tv of zelfs diepliggende problemen binnen je eigen familie, kunnen je erg overstuur maken, terwijl je er voorheen gewoon mee had leren leven.

In feite is het aankaarten van familiale aangelegenheden of familiegeheimen een zodanig centraal onderdeel van de genezing van de acute psychose, dat ik aan dit onderwerp een hele video heb gewijd.

Dus ondanks het feit dat zo veel van de ervaringen of emotionele verschuivingen die je meemaakt nogal positief zijn, zal je gedrag vreemd zijn en bijna alles wat je doet negatief worden geïnterpreteerd door bijna iedereen om je heen.

Nu wil ik niet overgeneraliseren door dit te laten klinken als een groot feest dat verpest werd door je ouders of dokters, want zodra het genezingsproces begint, zal je sowieso ook geconfronteerd worden met veel angst en pijn. En volgens wat ik heb gezien, denk ik dat een groot deel van de angst gewoon te maken heeft met het onbekende van de hele ervaring. Dus hoewel je je misschien in een vrij positieve omgeving bevindt, kan, wanneer je de klik terugmaakt naar de werkelijkheid, deze overgang zeer beangstigend voor je zijn.

Een andere bron van angst of pijn zal samenhangen met het trauma dat je je hele leven al met je meedraagt. Het was Dr Carl Jung, die dit enigszins beangstigend deel van onszelf voor het eerst geïdentificeerd heeft. Hij noemde het meer dan 80 jaar geleden "de schaduw" . En wanneer onze schaduw naar buiten komt, kunnen we ons zeer onbehoorlijk gaan gedragen. Het ene moment kunnen we iemand zeggen dat we van hem houden en dan misschien een uur of een half uur later, kijken we hem aan en zeggen: "Ik haat je, blijf uit mijn buurt. "

En dus met al deze spirituele dingen die gebeuren, het feit dat je in een soort middenwereld vertoeft, met sterke ervaringen van liefde en angst, begin je misschien je eigen gezond verstand in vraag te stellen en op zijn minst zal je heel verward zijn over wat er met je gebeurt. Maar wat belangrijk is om te onthouden is dat dit alles deel uitmaakt van een zeer complex spiritueel genezingsproces dat, indien mogelijk, moet worden ondersteund, en niet belemmerd.

Dus tenslotte, zou ik willen zeggen dat, ja inderdaad, wanneer een persoon in acute psychose - vaak geassocieerd met bipolaire manie - gaat, die heel vreemd gedrag vertoont, laat daar geen twijfel over bestaan, maar daar zijn redenen voor. Er is een zintuiglijke ervaring die de persoon ondergaat onder het oppervlak van de dingen die tot nog toe, door de moderne psychiatrie simpelweg afgedaan wordt als tekenen van een geestesziekte.

En ik denk dat als meer mensen in een bipolaire manisch crisis willen kunnen genezen, dat het ondersteunend netwerk dat we hebben van artsen, familie en vrienden, dit proces tegemoet moet treden met meer liefde en minder angst. Het is nodig dat ze de persoon ondersteunen en ze moeten begrijpen dat dit in feite een genezingsproces is, een spirituele gebeurtenis die op lange termijn voordeel oplevert voor de persoon. Nu wil ik niet de indruk geven dat je als je doorheen een dergelijke ervaring gaat zonder medicatie, je de ultieme verlichting zult bereiken en al je problemen zullen verdwijnen, want dat zal niet gebeuren. Maar hoe meer je begrijpt over hoe je door deze processen kunt gaan, hoe beter je af zult zijn.

(De gebruikte afbeeldingen komen uit de video)

BipolarOrWakingUp n°2

Hieronder volgt de vertaling van de Engelstalige YouTube-video van Sean Blackwell 2. Is Bipolar Mania Spiritual Enlightenment? 1 of 2 (Upgraded for 2010) (Is bipolaire manie spirituele verlichting? Deel 1 van 2 (Versie 2010))

Bipolair, verlichting, bipolair, verlichting. Zou het kunnen dat deze twee ervaringen, die zo verschillend van elkaar lijken, eigenlijk, op zintuiglijk niveau, dezelfde zijn?

Op het eerste zicht denk je misschien dat dit onmogelijk is, maar wanneer je het van naderbij bekijkt, merk je dat beide ervaringen beginnen met dezelfde gebeurtenis: een ineenstorting van het Ego.

Nu, de meeste mensen weten al dat een bipolaire stoornis zeer negatieve symptomen kan hebben, zoals teveel geld uitgeven, grote stemmingsschommelingen hebben of zelfs hallucinaties of paranoia, waarop ik in andere video’s dieper inga. Maar weinige mensen zijn er zich van bewust dat een bipolaire manische episode ook heel wat symptomen kan bevatten die doorheen de geschiedenis werden geassocieerd met aspecten van spirituele verlichting.

Dus of je nu een Boeddhistische monnik bent, die dit bereikt door gedurende 20 jaar te mediteren, of je bent een 19-jarige jongen aan wie het overkomt in een winkelcentrum, beide ervaringen zullen hoogst waarschijnlijk aspecten bevatten die diep spiritueel van aard zijn.

En als ik “spiritueel” zeg, bedoel ik eigenlijk “mystiek”.

Dus, nu neem ik je mee door een reeks zintuiglijke ervaringen die zowel typisch zijn voor iemand die een ervaring van verlichting meemaakt als voor iemand die een acute psychose doormaakt die geassocieerd wordt met Bipolaire stoornis type 1.

En ter illustratie van mijn gezichtspunten zal ik de werken van mijn favoriete artiest, Salvador Dali, gebruiken, die – en daar zul je het wel mee eens zijn – moest hij vandaag leven, zware medicatie zou toegediend krijgen...

Het eerste wat vaak gebeurt in een bipolaire manische crisis en wat ook gebeurt in verschillende vormen van verlichting, zoals kundalini ontwaken, is dat je een ongelooflijke golf van energie voelt opwellen. Meestal is dat het eerste wat je overkomt. Zoals ik beschreef in de eerste video van deze reeks, is de oorzaak van deze energiegolf dat er een ineenstorting van het Ego plaatsvindt en dat de ziel voor het eerst vrijkomt.

Wat mij persoonlijk betreft, is de diepste, mystieke ervaring die ik had, het gevoel van een-heid met alles. Je verliest het gevoel van afgescheidenheid tussen je lichaam en al de rest, zodat het aanvoelt alsof jij alles bent en alles jij is. Het voelt aan alsof je toegang hebt tot een dieper niveau van werkelijkheid en hiermee gepaard krijg je een dieper niveau van begrip over wie we zijn en wat we hier doen op deze Aarde.

De ervaring is onbeschrijflijk in de zin dat je het niet in normale taal kunt vatten of communiceren. En als gevolg hiervan zal de persoon die het ervaart zich proberen uit te drukken in beeldspraak.

De zintuiglijke waarnemingen kunnen ook versterkt zijn: een verbeterd zicht, smaak, reukzin en gehoor. De persoon is ook hoogsensitief naar andere mensen toe. Je kunt dan de andere persoon haarfijn aanvoelen of zijn gedachten lezen zoals je dat nooit eerder hebt gekund.

Voor velen is er een gevoel van tijdloosheid, sommigen hebben de ervaring dat ze de tijd kunnen controleren, de tijd kunnen stoppen en herstarten op basis van hun eigen wilskracht of concentratie.

Vaak zal er ook een overweldigend gevoel van liefde uit je voortkomen met een affectie voor andere mensen en een waardering van schoonheid zodat je zelfs voor planten of dieren een bijzondere liefde zal ervaren.

Veel van wat onderdrukt is wordt losgelaten tijdens deze ervaringen, zo wordt de schaamte voor ons eigen lichaam helemaal opgeheven. Daarom is het zo gebruikelijk voor mensen in een psychose om uit de kleren te gaan.

En terwijl dit allemaal gebeurt, is er een allesoverheersend gevoel van heiligheid met betrekking tot alles, alsof je je in de prachtigste kerk of tempel ter wereld bevindt. Alles rondom jou lijkt aangeraakt te zijn door god.

Zoals Dr. John Weir Perry beschrijft in zijn boek, The Far Side of Madness, kun je het gevoel hebben dat je in een soort middelwereld vertoeft, net niet de Hemel, net niet de Aarde, een soort vagevuur of tussenstadium waarin al deze ervaringen gebeuren. En zeer vaak, in deze middelwereld, zul jet het gevoel krijgen dat je op de een of andere manier getest wordt door God en dat misschien zelfs mensen die naar je toekomen niet zijn wat ze lijken, maar dat ze een of andere rol spelen in deze beproeving.

En een groot onderdeel van deze beproeving zal een confrontatie met de dood zijn. Voor de meeste mensen voelt het aan alsof ze op de een of andere manier in aanraking komen met hun eigen dood, of ze denken dat ze gestorven zijn tijdens het proces.

Als onderdeel van het genezingsproces dat plaatsvindt, is er vaak een regressie naar de oorsprong van je eigen leven. Velen hebben de ervaring terug te keren naar hun vroege kindertijd, of zelfs naar de baarmoeder. Anderen hebben het gevoel terug te keren naar het begin van de Kosmos, de Big Bang als het ware. En voor sommigen is het een combinatie van beide en zelfs andere krachtige ervaringen zoals het herinneren van een vroeger leven.

En terwijl het proces zich voltrekt, begint er een verschuiving op te treden in je waarden. Je eigen gevoelens en persoonlijke integriteit worden belangrijker dan ooit tevoren.

Er is ook een verbreding van je bewustzijn, een groei naar een meer sociaal, Globaal bewustzijn. Daardoor worden de problemen van de wereld, zoals het milieu of armoede, die vroeger meer in je achterhoofd speelden, opeens een urgente kwestie.

Dus, zoals ik zei in het begin, als je een 19-jarige jongen bent die in een bipolaire manische crisis terechtkomt, zul je makkelijk sommige, misschien zelfs alle van de zintuiglijke ervaringen herkennen waarover ik zonet sprak.

Maar wat je niet wist is dat, doorheen de geschiedenis, al deze zintuiglijke ervaringen die je had, op de een of andere manier verband houden met verschillende vormen van verlichting. Deze mystieke zintuiglijke ervaringen zijn in verband gebracht met Satori in Zen, Samadhi in het Hindoeïsme, het Nirvana van het Boeddhisme, en zelfs de visioenen die christelijke heiligen hadden.

En in het Westen zijn deze ervaringen ook erkend door een aantal psychologen en psychiaters – toonaangevende mensen zoals Stan Grof – die verwees naar deze ervaringen als deel uitmakend van een spirituele noodsituatie. Ken Wilber verwijst naar een waaier van mystieke ervaringen en ik denk dat deze alle verband houden met wat hij “natuurmysticisme” noemt. En Abraham Maslow, die bekend staat om zijn piramide van basisbehoeften, verwees naar wat ik hier beschrijf als een “piekervaring”. Dus er is duidelijk een geschiedenis van begrip van deze ervaringen op psychologisch niveau in het Westen.

Maar hoe kijkt de heersende stroming vandaag aan tegen verlichting of een mystieke ervaring? Wel, volgens de wetenschap, de psychiatrie en onze veronderstelde moderne maatschappij… is verlichting waanzin, het is een bipolaire crisis, een acute psychose – Het bestaat niet! Het is een volledig falen van onze rationele gedachten veroorzaakt door hersenbeschadiging of een chemisch onevenwicht. Het heeft geen enkele waarde voor je leven, en moet koste wat het kost gestopt worden met medicatie.

Nu, wat ik in Deel Twee van deze video wil doen is je enkele voorbeelden tonen van hoe elk van deze spirituele ervaringen kunnen leiden tot zeer vreemd gedrag – gedrag dat ervoor zorgt dat de iedereen in je omgeving verkeerdelijk zal denken dat je aan een psychische ziekte lijdt. Dus dat is het volgende.

(De gebruikte afbeeldingen komen uit de video)

>>> ga naar de vertaling van video n°3